''U svojoj poemi Planeta niški pesnik Miroljub Todorović pokušao je da ocrta obrise jedne kosmogonije. Već sama namera, nezavisno od tehnike poetskog izvođenja, upućuje nas na koncepcije filozofa miletske i abderićanske škole, a pre svega, naravno, na poetsku enciklopediju Lukrecijevu De rerum natura.(…).

U svojim najkreativnijim trenucima Todorović, bujno metaforičan i sa nečim od prizvuka mita, ostvaruje veoma lepu poetsku meru i kvalifikovano otvara za poeziju jedan problem koji traži rešenje već dve hiljade godina. Novi zvuk u srpskoj poeziji, van svake sumnje.''

(Miodrag Petrović, ''Pokušaj pomirenja poezije i nauke'', Narodne novine, Niš, 29. I 1966).

''Planeta kazuje Todorovića kao avangardu.(…) Posle Vinavera, ova poema (za mene) predstavlja jedan od najvećih eksperimenata u našoj najnovijoj PONADGRAMATIČKOJ poeziji.''

(Milovan Vitezović, ''Planeta nas izmislila'', Susret, 7. XII 1966).

''Iznenadno, za jugoslovensku književnu javnost, kao što se u vidnim poljima naučnika tragača što dalekometnim teleskopima istražuju kosmos, pojavi nova kometa, koja neuhvatljiva beži zakonima gravitacije i luta milenijumima nedokučivim prostranstvima, rodio se u srpskoj i jugoslovenskoj poeziji, novi, autentični pesnik. Hir koincidencije je hteo da posle Branka Miljkovića , opet, to bude jedan Nišlija: Miroljub Todorović. (…).

Polazeći od iskustva moderne nauke Todorović oslobađa svoju poeziju klasičnog simbola i gradi vrtložnu i omamljujuću semantiku svoga pesničkog jezika. Koristeći iskustva savremene nauke otkriva neslućene mogućnosti nove poezije, koja izrasta iz integralnog bića naše savremenosti, rušeći konvencije i džući se do neslućenih visina poetičnosti. Avangardna moć poezije Miroljuba Todorovića izvire iz njegovog estetičkog i idejnog odnosa prema životu i poeziji.''

(Veselin Ilić, ''Avangardni pesnik Miroljub Todorović'', Gradina broj 2, 1967).

''Na zamišljenoj i bez daljinara fiksiranoj planeti, Todorović traži iste one odnose koji vladaju na zemlji. Stoga njegove pesme, iako sa fantastičnom fabulom i ambijentom, nisu nikakva vrsta science fiction-a, već poezija nove orijentacije, koja se baca u krilo jednoj posve različitoj oblasti.''

(Milan Komnenić, ''Poezija na tragu nauke'', Student broj 18, 4. X 1966).

''Svojim manifestom (u zbirci Planeta) Todorović objašnjava ideju stvaranja novih svetova i načela njihovog postojanja u Kosmosu. Pri tom se ne odriče lirskog glasa, misli na ljudsku jedinku, koja kontroliše tok zbivanja i čija sudbina (život i smrt) dovodi do promena u logički prepariranom Svemiru.(...). Pesma je izjednačena sa atomom, ćelijom Sunčevim sistemom. Ritmu pesme odgovaraju sile koje drže elektrone, život i gravitacija. Uvode se matematičke formule u poeziju i daje geometrijsko-algebarska analiza poezije, života i smrti kao osnovnih i datih veličina. Pesma, dakle, postaje magična formula života i kosmosa, i njena značenja u ovom trenutku prevazilaze uske literarne okvire.''

(Julijan Kornhauzer, ''Scijentizam'' u zborniku ''Signalizam avangardni stvaralački pokret'', 1984).

''Todorovićeva zbirka pesama Planeta, objavljena 1965, a uobličavana pet godina, otkrivala je drukčiji pesnički senzibilitet i nazore prema svetu i ontosu pesme. Sama pomisao – na koji je ova knjiga upućivala – da se može pevati o atmosferi, gravitaciji, kristalima, jajetu, protoplazmi, delovima cveta ili o skakavcima – bila je javna jeres, a takve pesme apriorno su razumevane kao antipoezija ili, pak, kao nešto što je daleko od poezije. Međutim, izrazito poetski elementi, intenzitet doživljaja, vizionarstvo i humanizovanje sveta izvan čoveka – demantuju pretpostavke da je Todorović već svojom prvom knjigom 'poništio' poeziju…''

(Živan Živković, ''Lirski krugovi Miroljuba Todorovića'' u knjizi ''Svedočenja o avangardi'', 1992).

''U sklopu scijentizma nastala je Planeta (1965), prva pesnička zbirka Miroljuba Todorovića koja je u njegovom i sad već impozantnom i mnogostrukom opusu, do danas sačuvala poetsku neobičnost i lepotu novine, volju da ne ostane 'pred ključaonicom sveta' već da se otisne u neslućene prostore i da tamo potraži svoje 'beskonačne konake', kako bi (u naslovu jedne pesme) rekao Oskar Davičo.''

(Miloš I. Bandić, ''Signalizam: stil i status'', Književnost, 1-2, 1989).